Mapa - Wyspa Muzeów (Museum Island)

Wyspa Muzeów w Berlinie (niem. Museumsinsel) – północna część Spreeinsel, wyspy leżącej na rzece Sprewie w centrum Berlina, gdzie znajduje się jeden z najważniejszych kompleksów muzealnych świata, obejmujący: Muzeum im. Bodego (niem. Bodemuseum), Muzeum Pergamońskie (niem. Pergamonmuseum), Nowe Muzeum (niem. Neues Museum), Starą Galerię Narodową (niem. Alte Nationalgalerie) oraz Stare Muzeum (niem. Altes Museum). W zbiorach Wyspy Muzeów znajdują się głównie eksponaty archeologiczne oraz dzieła sztuki z XIX w.

W 1999 r. Wyspa Muzeów, jako unikatowy zespół architektoniczny i kulturalny, została wpisana na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.

Północny kraniec Spreeinsel był w średniowieczu bagnistą łąką. Podczas gdy w nieco wyżej położonej, południowej części wyspy rozwinęło się w XIII w. miasto Cölln, północna część przez wieki pozostawała nieużytkiem i została dopiero zagospodarowana pod ogrody Zamku Berlińskiego (niem. Berliner Schloss).

W XVII w. lewa odnoga Sprewy została skanalizowana. Wykopano też rów Kupfergraben, który odwodnił północną część wyspy. Pomiędzy Sprewą a Kupfergraben powstał ostrów Cöllnische Werder, na którym w poł. XVII w. założono zespół ogrodowy Lustgartenanlage. W 1748 r. przekształcono część ogrodu, tzw. Pomeranzhof (oranżerię), w magazyn, który służył do obsługi stale rosnącego handlu drogą rzeczną. Wkrótce wybudowano kolejne składy mąki i soli.

W 1797 r. król Fryderyk Wilhelm II pozytywnie odniósł się do propozycji profesora archeologii i sztuki Aloisa Hirta, by wybudować muzeum dla zbiorów sztuki antycznej i współczesnej. W 1810 r. król Fryderyk Wilhelm III wydał bezpośredni rozkaz, w którym zlecił stworzenie publicznej, dobrze dobranej kolekcji dzieł sztuki. Tym samym, król spełnił żądania obywateli publicznego dostępu do zgromadzonych na terenie Prus dzieł sztuki.

W 1822 r. Karl Friedrich Schinkel zaproponował plan budowy, który drastycznie zmienił wygląd północnej części wyspy Spreeinsel. Poza wzniesieniem muzeum, plan Schinkela przewidywał konstrukcję wielu mostów oraz wyrównanie Kupfergraben. Kierownikiem komisji do spraw budowy muzeum został Wilhelm von Humboldt.

Jako pierwszy powstał budynek Starego Muzeum, wzniesiony w 1830 r. był zarazem pierwszym publicznym muzeum na terenie Prus. W 1859 r. otwarto dla zwiedzających Królewskie Muzeum Pruskie (dzisiejsze Nowe Muzeum). W 1876 r. powstała galeria narodowa (dzisiejsza Stara Galeria Narodowa), a w 1904 r. Muzeum Cesarza Fryderyka (obecnie Muzeum im. Bodego, które nową nazwę otrzymało w 1960 r., by uczcić niemieckiego historyka sztuki Wilhelma von Bode). W 1930 r. otwarto Muzeum Pergamońskie.

Pod koniec lat 70. XIX w. zaczęto używać nazwy Wyspa Muzeów dla określenia obszaru, na którym powstawały kolejne muzea.

W 1880 r. na konferencji dyrektorów muzeów podjęto decyzję o wystawianiu w salach Museumsinsel wyłącznie eksponatów sztuki wysokiej, które w owych czasach pochodziły głównie z obszaru Europy i Bliskiego Wschodu.

W czasie II wojny światowej muzea zostały zniszczone w ponad 70%. Ich odbudowa rozpoczęła się w 1950 r., ale nie objęła najbardziej zniszczonego Nowego Muzeum, którego ruiny straszyły przez ponad 40 lat. Dopiero w 1987 r. podjęto decyzję o podjęciu niezbędnych prac zabezpieczających oraz restauracyjnych. Kompleksową renowację Wyspy Muzeów zaplanowano jeszcze przed 1989 r. Nie podjęto jednak żadnych prac z uwagi na ogromne koszty przedsięwzięcia. Dopiero po zjednoczeniu Niemiec, pod koniec lat 90. XX w. rozpoczęto kompleksowe prace restauracyjne oraz połączono kolekcje, rozdzielone przed 1989 r. W 1999 r. rada Fundacji Pruskiego Dziedzictwa Kulturowego uchwaliła tzw. Masterplan dla Wyspy Muzeów. Plan ten przewiduje odrestaurowanie wszystkich budynków, nadanie muzeom charakteru spójnego kompleksu muzealnego oraz uporządkowanie zbiorów podzielonych przed 1989 r. – realizacja planu potrwa do 2025 r.