Soltanije (Solţānīyeh)
Soltanije (pers. سلطانيه) – miasto w Iranie, w ostanie Zandżan.
Miasto zostało założone przez Ilchanidów na przełomie XIII i XIV wieku. Wybrali je oni na swoją letnią siedzibę ponieważ Mongołom bardzo odpowiadała obfitość okolicznych pastwisk i panujący w tym rejonie względny chłód podczas lata. Budowę rozpoczął ilchan Argun (1284 - 1291), przy czym mur nowego miasta miał mieć 12 tys. kroków obwodu. Jego syn, Oldżajtu (1304 - 1316), powiększył go do 30 tys. kroków, i to właśnie on przeniósł tam swoją letnią stolicę. Jej budowa została ukończona w 1313 roku, jednak wydaje się, że już za następcy Oldżajtu, Abu Sa’ida (1317 - 1335), czołową rolę wśród miast Ilchanidów ponownie zaczął odgrywać Tebriz. Niemniej nadal w Soltanije można było spotkać zagranicznych dyplomatów i kupców, a w roku 1318 papież Jan XXII ustanowił w nim archidiecezję, której arcybiskupi byli nominowani do roku 1425. Po upadku Ilchanidów Soltanije było przedmiotem walk pomiędzy Czobanidami, Dżalajirydami i Mozaffarydami. W roku 1384 zdobył je Timur (1370 - 1405). Według ambasadora króla Kastylii, Ruy Gonzáles de Clavijo, który odwiedził miasto w 1404 roku, nadal miało ono wielu mieszkańców i było ważnym ośrodkiem handlu. Stopniowo jednak zaczął on powracać do Tebrizu, a ruiny miasta dopełniło przeniesienie przez szacha Abbasa I (1587 - 1629) stolicy do Isfahanu. Krótkotrwały renesans Soltanije przeżyło kiedy swoją letnią rezydencję o nazwie Soltanabad w jego pobliżu założył Fath Ali Szah (1797 - 1834). Jednocześnie oznaczało to jednak zagładę większości czternastowiecznych struktur, z których materiał posłużył do budowy pałacu myśliwskiego szacha. Soltanabad został opuszczony po wojnie rosyjsko-perskiej w roku 1828. Odtąd jedyne pozostałe czternastowieczne monumenty, olbrzymie mauzoleum Oldżajtu na planie ośmiokąta o średnicy 38 m, wieża grobowca Baraka Baby i grób teologa Molly Hasana Sziraziego znajdowały się w mało znaczącej wiosce. W roku 1991 Soltanije liczyło 5114 mieszkańców. W roku 2005 zostało ono wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Miasto zostało założone przez Ilchanidów na przełomie XIII i XIV wieku. Wybrali je oni na swoją letnią siedzibę ponieważ Mongołom bardzo odpowiadała obfitość okolicznych pastwisk i panujący w tym rejonie względny chłód podczas lata. Budowę rozpoczął ilchan Argun (1284 - 1291), przy czym mur nowego miasta miał mieć 12 tys. kroków obwodu. Jego syn, Oldżajtu (1304 - 1316), powiększył go do 30 tys. kroków, i to właśnie on przeniósł tam swoją letnią stolicę. Jej budowa została ukończona w 1313 roku, jednak wydaje się, że już za następcy Oldżajtu, Abu Sa’ida (1317 - 1335), czołową rolę wśród miast Ilchanidów ponownie zaczął odgrywać Tebriz. Niemniej nadal w Soltanije można było spotkać zagranicznych dyplomatów i kupców, a w roku 1318 papież Jan XXII ustanowił w nim archidiecezję, której arcybiskupi byli nominowani do roku 1425. Po upadku Ilchanidów Soltanije było przedmiotem walk pomiędzy Czobanidami, Dżalajirydami i Mozaffarydami. W roku 1384 zdobył je Timur (1370 - 1405). Według ambasadora króla Kastylii, Ruy Gonzáles de Clavijo, który odwiedził miasto w 1404 roku, nadal miało ono wielu mieszkańców i było ważnym ośrodkiem handlu. Stopniowo jednak zaczął on powracać do Tebrizu, a ruiny miasta dopełniło przeniesienie przez szacha Abbasa I (1587 - 1629) stolicy do Isfahanu. Krótkotrwały renesans Soltanije przeżyło kiedy swoją letnią rezydencję o nazwie Soltanabad w jego pobliżu założył Fath Ali Szah (1797 - 1834). Jednocześnie oznaczało to jednak zagładę większości czternastowiecznych struktur, z których materiał posłużył do budowy pałacu myśliwskiego szacha. Soltanabad został opuszczony po wojnie rosyjsko-perskiej w roku 1828. Odtąd jedyne pozostałe czternastowieczne monumenty, olbrzymie mauzoleum Oldżajtu na planie ośmiokąta o średnicy 38 m, wieża grobowca Baraka Baby i grób teologa Molly Hasana Sziraziego znajdowały się w mało znaczącej wiosce. W roku 1991 Soltanije liczyło 5114 mieszkańców. W roku 2005 zostało ono wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Mapa - Soltanije (Solţānīyeh)
Mapa
Kraj (państwo) - Iran
Flaga Iranu |
Perska nazwa Iran wywodzi się od średnioperskiej formy Eran (partyjskie Arjan), która po raz pierwszy pojawia się na monetach i w napisie przy reliefie z Naghsz-e Rostam sasanidzkiego króla Ardaszira I. Jest tam mowa o Eranszahr (part. Arjanszahr), czyli państwie Ariów. Nazwa Iran pochodzi zatem od nazwy ludu Ariów, przy czym należy zauważyć, że już w Aweście mowa jest o Airjana Waedżah – kraju Ariów, Achemenidzi zaś określali się w swoich inskrypcjach jako Arija – Ariowie, oraz Arija czithra – pochodzenia aryjskiego. Za czasów późniejszych szachów sasanidzkich skrótowym w stosunku do Eranszahr terminem Eran zaczęto określać po prostu całość ich państwa, a nie zgodnie z jego pierwotnym znaczeniem Ariów, czyli ówczesne ludy irańskie. Podsumowując: „Eran bierze początek od staroperskiego arija- i awestyjskiego airja «aryjski». Obydwa ostatnie terminy są poświadczone jako najstarsze historyczne określenia ludów irańskich”.
Waluta / Język (mowa)
ISO | Waluta | Symbol | Cyfry znaczące |
---|---|---|---|
IRR | Rial irański (Iranian rial) | ï·¼ | 2 |
ISO | Język (mowa) |
---|---|
KU | Język kurdyjski (Kurdish language) |
FA | Język perski (Persian language) |