Język bengalski
Język bengalski (bengalski: trl.: bāṃlā //, ) – język z grupy indoaryjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się jako językiem ojczystym ponad 180 mln osób, głównie w Bangladeszu (120 mln) i Indiach (60 mln). Jest on jednocześnie językiem urzędowym w tych dwóch państwach (w Indiach w stanach Bengal Zachodni i Tripura). Liczba osób używających bengalskiego jako drugiego języka wynosi około 70 mln.
Do jego zapisu używa się pisma bengalskiego.
Poza standardowym bengalskim używa się kilku odmian tego języka:
* dialektu চাটগাঁইয়া বুলি Chaţgãia buli (ang. Chittagonian) – ok. 14 mln, używanego w południowo-wschodnim Bangladeszu, traktowanego niekiedy jako odrębny język ;
* sylheti w północno-wschodnim Bangladeszu (ok. 5 mln);
* czakma w okolicach miasta Ćottogram (250 tys.).
Do jego zapisu używa się pisma bengalskiego.
Poza standardowym bengalskim używa się kilku odmian tego języka:
* dialektu চাটগাঁইয়া বুলি Chaţgãia buli (ang. Chittagonian) – ok. 14 mln, używanego w południowo-wschodnim Bangladeszu, traktowanego niekiedy jako odrębny język ;
* sylheti w północno-wschodnim Bangladeszu (ok. 5 mln);
* czakma w okolicach miasta Ćottogram (250 tys.).
Kraj (państwo)
-
Bangladesz
Bangladesz jest krajem wybitnie nizinnym, gdzie występują aluwialne niziny, plejstoceńskie terasy i trzeciorzędowe wyżyny (Góry Czatgańskie). Leży on w strefie wilgotnego klimatu zwrotnikowego, kształtowanego przez wiatry monsunowe. Charakterystyczne są wysokie przez cały rok temperatury i występowanie dwóch pór roku: deszczowej i suchej. Kraj ten ma gęstą sieć rzeczną a największym układem rzecznym jest Brahmaputra–Jamuna. Naturalna szata roślinna została wyniszczona na potrzeby rolnictwa. Występują niewielkie obszary lasów monsunowych.