Mapa - Kefar Sawa (Kfar Saba)

Kefar Sawa (hebr. כפר סבא; arab. كفار سابا) – miasto położone w Dystrykcie Centralnym w Izraelu.

Leży na równinie Szaron w aglomeracji miejskiej Gusz Dan, w otoczeniu miast Ra’ananna i Hod ha-Szaron, moszawów Gan Chajjim, Sede Warburg, Cofit, Newe Jamin, Eliszama, Kefar Malal i Ramot ha-Szawim, kibucu Nir Elijjahu, oraz wiosek Bet Berl i Sede Chemed. W odległości 5 km na wschód od miasta znajduje się terytorium Autonomii Palestyńskiej i arabskie miasto Kalkilja.

Na północnych peryferiach miasta znajduje się grobowiec, który powszechnie uznaje się za miejsce pochowania Beniamina, syna Jakuba. Miejsce to jest czczone zarówno przez Muzułmanów, jak i przez Żydów.

W starożytności znajdowało się tutaj miasto Capharsaba należące do izraelskiego plemienia Efraima. Wspomina o nim żydowski historyk Józef Flawiusz, gdy opisuje wysiłki Aleksandra Jannaja zatrzymania wojsk syryjskich (Antiquities, tom 13, rozdz. 15). Również Talmud wspomina Kefar Sawę, wymieniając wysokość podatku płaconego przez miasto. W następnych latach istniała tutaj arabska wioska Kafr Saba.

W 1892 grupa żydowskich aktywistów syjonistycznych z Jerozolimy zakupiła tutejsze ziemie od arabskich rolników. Usiłowano namówić jakiś pionierów do osiedlenia się w Kefar Sawie, jednak nie znaleziono chętnych, ponieważ tutejsze ziemie były całkowicie jałowe, półpustynne, zaniedbane i nie uprawiane. Dodatkowo turecki pasza odmówił wydania zezwolenia budowlanego.

W 1896 ziemię odkupił baron Edmond James de Rothschild. W 1903 przekazał on ziemię rolnikom z osady Petach Tikwa, którzy następnie odsprzedali ją nowo przybyłym do Palestyny żydowskim imigrantom. W 1905 nastąpiło zasiedlenie osady. Pierwsi mieszkańcy musieli mieszkać w szopach z gliny i słomy. Utrzymywali się oni z uprawy migdałów, winorośli i oliwek. W 1912 uzyskano stosowne pozwolenia i w 1913 wybudowano pierwszy dom mieszkalny. Do 1915 powstało 18 domów. Zaczęto także zatrudniać arabskich robotników do pracy na roli.

Podczas I wojny światowej około 1 tys. Żydów, deportowanych przez Turków z Tel Awiwu i Jafy, osiedliło się w Kefar Sawie. Uchodźcy musieli mieszkać w stajniach i namiotach. Podczas walk turecko-brytyjskich o Palestynę, osada znalazła się na linii frontu i została zniszczona. Większość Żydów powróciła wówczas do swoich domów w Tel Awiwie i Jafie. Podczas arabskich rozruchów w 1921 Kefar Sawa została ponownie zniszczona.

W 1922 żydowscy osadnicy powrócili do Kefar Sawy i rozpoczęli odbudowę osady. W 1924 dołączyła do nich grupa imigrantów z Europy. W tym okresie rozwinęła się uprawa cytrusów. Podczas arabskich rozruchów w latach 1936–1939 Arabowie z pobliskiej miejscowości Kalkilja wielokrotnie napadali na Kefar Sawę i niszczyli uprawy rolnicze. Pomimo tego, osada rozwijała się i w 1937 otrzymała status samorządu lokalnego.

Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny w 1947 Kefar Sawa mocno ucierpiała od arabskich ataków. Podczas wojny o niepodległość w 1948 tutejsze tereny były celem licznych arabskich ataków z Samarii. W 1962 Kefar Sawa otrzymała prawa miejskie.