Χάρτης - Κβέντλινμπουργκ (Quedlinburg)

Το Κβέντλινμπουργκ (Quedlinburg) είναι πόλη που βρίσκεται βόρεια της οροσειράς Χαρζ, στην περιοχή Χαρζ στη δυτική Σαξονία-Άνχαλτ, Γερμανία. Το 1994 το κάστρο, η εκκλησία και η παλαιά πόλη προστέθηκαν στον Κατάλογο με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Το Κβέντλινμπουργκ έχει πληθυσμό πάνω από 24.000 και ήταν η πρωτεύουσα της κομητείας Κβέντλινμπουργκ μέχρι το 2007 που διαλύθηκε. Αρκετές τοποθεσίες της πόλης προσφέρονται για στάσεις στην πορεία μιας γραφικής διαδρομής διακοπών, του Ρομανικού Δρόμου.

Κάστρο Η ιστορία του Κβέντλινμπουργκ αρχίζει τουλάχιστον από τις αρχές του 9ου αιώνα, όταν υπήρχε ένας οικισμός γνωστός ως Γκρος Όρντεν στην ανατολική όχθη του Ποταμού Μπόντε. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 922 ως μέρος μιας δωρεάς από τον Βασιλιά Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα, τα αρχεία της οποίας διατηρήθηκαν από το αββαείο του Κόρβεϊ.

Σύμφωνα με το θρύλο, ο Ερρίκος στέφθηκε βασιλιάς στο Κβέντλινμπουργκ το 919 από Φραγκόνιους ευγενείς, δίνοντας το έναυσμα στην πόλη να αποκαλεστεί «λίκνο της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Ράιχ)".

Μετά το θάνατο του Ερρίκου το 936 η χήρα του, Αγία Ματίλδη, ίδρυσε μια θρησκευτική κοινότητα για τις γυναίκες (Φράουενστιφτ) στο κάστρο του λόφου, όπου εκπαιδεύονταν οι κόρες της αριστοκρατίας. Το κύριο καθήκον αυτού του κολεγιακού ιδρύματος, του Αββαείου του Κβέντλινμπουργκ, ήταν να προσεύχονται εις μνήμην του Βασιλιά Ερρίκου και των βασιλιάδων που τον διαδέχθηκαν. Η συλλογή Τα Χρονικά του Κβέντλινμπουργκ συγκεντρώθηκε εκεί. Η πρώτη ηγουμένη ήταν η Ματίλδη, μία εγγονή του Βασιλιά Ερρίκου και της Αγίας Ματίλδης.

Το συγκρότημα κάστρων του Κβέντλινμπουργκ, που ιδρύθηκε από τον Βασιλιά Ερρίκο Α' και χτίστηκε από τον Αυτοκράτορα Όθων Α' το 936, ήταν ένα αυτοκρατορικό Πφαλζ (παλάτι) των Σαξόνων αυτοκρατόρων. Το Πφαλζ, με συμπεριλαμβανόμενο το μοναστήρι των αντρών, βρισκόταν στην κοιλάδα, όπου βρίσκεται σήμερα η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία του Αγίου Βιπέρτι, ενώ η μονή των γυναικών βρισκόταν στο κάστρο του λόφου.

Το 973, λίγο πριν το θάνατο του Αυτοκράτορα Όθων Α', το Ράιχσταγκ (Αυτοκρατορικό συνέδριο) πραγματοποιήθηκε στην αυτοκρατορική αυλή όπου ο Μιέσκο, Δούκας της Πολωνίας, και ο Μπολέσλαος, Δούκας της Βοημίας, καθώς και πολλοί άλλοι ευγενείς από μακρινά μέρη, όπως το Βυζάντιο και τη Βουλγαρία, συγκεντρώθηκαν για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αυτοκράτορα. Με την ευκαιρία, ο Όθων ο Μέγας παρουσίασε τη νέα του νύφη Θεοφανώ, μια Βυζαντινή πριγκίπισσα της οποίας ο γάμος με τον Όθων Β' έφερε την ελπίδα για την αναγνώριση και τη διατήρηση της ειρήνης μεταξύ των ηγεμόνων των Ανατολικών και Δυτικών αυτοκρατοριών.

Το 994, ο Όθων Γ' χορήγησε τα δικαιώματα εμπορίου, φόρου και νομισματοκοπίας, και ίδρυσε την πρώτη αγορά στα βόρεια του λόφου του κάστρου.

Η πόλη έγινε μέλος της Χανσεατικής Ένωσης το 1426. Το Αββαείο του Κβέντλινμπουργκ συχνά αμφισβήτησε την ανεξαρτησία της πόλης, η οποία επιζητούσε την αρωγή της Επισκοπής του Χάλμπερσταντ. Το 1477 η Ηγουμένη Χέντβιγκ με τη βοήθεια των αδερφών της, Ερνέστου και Αλβέρτου, έσπασε τις άμυνες της πόλης και εκδίωξε τις δυνάμεις του επισκόπου. Το Κβέντλινμπουργκ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Χανσεατική Ένωση και ζήτησε την προστασία του Εκλεκτοράτου της Σαξονίας. Τόσο η πόλη όσο και το αββαείο μεταστράφηκαν στο Λουθηρανισμό το 1539, κατά τη διάρκεια της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.

Το 1697, ο Εκλέκτορας Φρειδερίκος Αύγουστος της Σαξονίας πούλησε τα δικαιώματα του στο Κβέντλινμπουργκ στον Εκλέκτορα Φρειδερίκο Γ' του Βρανδεμβούργου για 240.000 τάληρα. Εντούτοις, το Αββαείο του Κβέντλινμπουργκ αντιτάχθηκε στις απαιτήσεις του Βρανδεμβούργου-Πρωσίας κατά όλο το 18ο αιώνα. Το μοναστήρι εκκοσμικεύτηκε το 1802 κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Μεσολάβησης, και το Κβέντλινμπουργκ πέρασε στο Βασίλειο της Πρωσίας ως μέρος του Πριγκιπάτου του Κβέντλινμπουργκ. Ως μέρος του Ναπολεόντειου Βασίλειου της Βεστφαλίας την περίοδο 1807-13, συμπεριλήφθηκε στη νέα Πρωσική Επαρχία της Σαξονίας το 1815. Σε όλο αυτό το διάστημα, οι κυρίες κυβερνούσαν το Κβέντλινμπουργκ ως ηγουμένες χωρίς να «πιάσουν τα ράσα» (να γίνουν καλόγριες), ήταν ελεύθερες να παντρευτούν. Η τελευταία από αυτές τις κυρίες ήταν μία Σουηδή πριγκίπισσα, μία πρώιμη αγωνίστρια για τα γυναικεία δικαιώματα, η Σοφία Αλβερτίνα.