Χάρτης - Επαρχία Ουίγκε (Província do Uíge)

Το Ουίγκε (Uíge) είναι μία από τις δεκαοκτώ επαρχίες της Ανγκόλας, η οποία βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας. Η πρωτεύουσα της είναι η ομώνυμη πόλη.

Κατά τον Μεσαίωνα, η επαρχία Ουίγκε ήταν η καρδιά του Βασιλείου του Κονγκό. Οι Μπακόνγκο βόρεια και νότια του ποταμού Κονγκό ήταν όλοι μέρος αυτού του Βασιλείου, μιας συγκεντρωτικής μοναρχίας που για συγκεκριμένες χρονικές περιόδους κυριαρχούσε επίσης σε τμήμα των Αμπούντου νοτιότερα. Οι βασιλείς ζούσαν στην πόλη Εμπάνζα Κόνγκο που είχε πληθυσμό περίπου 50.000 κατοίκους τον 16ο αιώνα. Η βασιλεία τους ενισχύθηκε αρχικά με την άφιξη Πορτογάλων ιερέων που ζούσαν στην αυλή του βασιλιά και δίδασκαν θρησκεία καθώς και γράμματα. Η αλληλεπίδραση με το πορτογαλικό προπύργιο της Λουάντα ήταν μάλλον οριακή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα πράγματα άλλαξαν όταν οι Πορτογάλοι άρχισαν να κατακτούν και να καταλαμβάνουν την ενδοχώρα τον 19ο αιώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το βασίλειο του Κονγκό εξακολουθούσε να υπάρχει στα χαρτιά και η αυλή στο Εμπάνζα Κόνγκο διατηρήθηκε, αλλά είχε χάσει οποιαδήποτε αποτελεσματική εξουσία.

Στις αρχές του 20ού αιώνα η επαρχία ήταν σε παρακμή λόγω του αφιλόξενου εδάφους της και της κακής προσβασιμότητας. Η κατάσταση άλλαξε εντελώς όταν οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν ότι το έδαφος και το κλίμα ήταν ευνοϊκά για την παραγωγή καφέ. Η επαρχία Ουίγκε (τότε «περιφέρεια») έγινε το κύριο κέντρο παραγωγής καφέ στην Ανγκόλα τη δεκαετία του 1950. Ενώ μέρος της παραγωγής προερχόταν από φυτείες ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας (κυρίως Πορτογάλων), οι περισσότεροι παραγωγοί ήταν μικροί ιδιοκτήτες Μπακόνγκο. Και στις δύο περιπτώσεις, βασιζόταν σε καταναγκαστική εργασία ή εργασία με σύμβαση από τους Οβιμπούντου. Η αγορά της πόλης Ουίγκε, της πρωτεύουσας της περιφέρειας, ευημερούσε και έλαβε καθεστώς πόλης το 1956. Για να ενθαρρυνθεί η αρχή της εθνικής ολοκλήρωσης με την Πορτογαλία, πολλές πόλεις στην Ανγκόλα μετονομάστηκαν κατά τη διάρκεια της πορτογαλικής αποικιοκρατίας, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας της επαρχίας Ουίγκε, η οποία μετονομάστηκε σε Βίλα Μαρεσάλ Καρμόνα (Vila Marechal Carmona) προς τιμήν του Όσκαρ Καρμόνα, πρώην Προέδρου της Πορτογαλίας, ενώ αργότερα απλοποιήθηκε σε Καρμόνα.

Στη δεκαετία του 1950, οι άνθρωποι της φυλής Μπακόνγκο ήταν από τους προδρόμους του κινήματος ανεξαρτησίας. Για μερικούς εξ αυτών, ο σκοπός ήταν να αποκατασταθεί το βασίλειό τους, αλλά η πλειοψηφία τους τάχθηκε υπέρ της Ανγκόλα στο σύνολό της. Δημιούργησαν πρώτα ένα περιφερειακό κίνημα, το União das Populações do Norte de Angola (Ένωση του Λαού της Βόρειας Ανγκόλας), στη συνέχεια το μετονόμασαν σε União das Populações de Angola (Ένωση Λαού της Ανγκόλας) και τέλος σε Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (Frente Nacional de Libertação de Angola, FNLA), το οποίο έγινε ένα από τα τρία αντιαποικιακά αντάρτικα κινήματα της Ανγκόλας που πολέμησαν τις πορτογαλικές δυνάμεις, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960.

Κατά τη διάρκεια της πορτογαλικής κυριαρχίας, η επαρχία, και συγκεκριμένα η πρωτεύουσα της Ουίγκε, έγινε το καταφύγιο της δραστηριότητας των ανταρτών (η απρόσιτη ερημιά της παρέχει κάλυψη για αυτή τη δραστηριότητα) η οποία έλαβε την ενεργή υποστήριξη από τον ηγέτη της γειτονικής χώρας του Κονγκό, Μομπούτο Σέσε Σέκο. Οι αντάρτες της União Nacional para a Independencia Total de Angola (UNITA) είχαν καταλάβει και αυτοί την επαρχία για σύντομες περιόδους κατά τη διάρκεια του νέου εμφυλίου πολέμου τη δεκαετία του 1990. Μόλις το 2002 επικράτησε ειρήνη στην περιοχή.

Ξεκινώντας από τον Οκτώβριο του 2004 και συνεχίζοντας έως το 2005, η επαρχία Ουίγκε ήταν το επίκεντρο μιας επιδημίας αιμορραγικού πυρετού Μάρμπουργκ, μιας ασθένειας που συνδέεται στενά με τον Έμπολα. Προκλήθηκε από τον ιό Μάρμπουργκ, ο οποίος είναι αφρικανικός ιός RNA που προκαλεί την ασθένεια των πράσινων πιθήκων. Πλέον θεωρείται ότι είναι υπό έλεγχο, ενώ τότε υπήρξαν 374 κρούσματα με το 88% εξ αυτών να πεθαίνει. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ήταν, τότε, η χειρότερη επιδημία στον κόσμο από κάθε είδους αιμορραγικού πυρετού.