Βόρεια Ιρλανδία (Northern Ireland)
Το 2022, ο πληθυσμός της περιοχής εκτιμάται στους 1.924.873 κατοίκους, αποτελώντας περίπου το 30% του πληθυσμού του νησιού και περίπου το 3% του πληθυσμού του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Συνέλευση της Βόρειας Ιρλανδίας (γνωστή και ως Στόρμοντ, από το κτίριο στο οποίο βρίσκεται η έδρα της), ιδρύθηκε με τον Νόμο της Βόρειας Ιρλανδίας του 1998. Έχει την ευθύνη για μια σειρά θεμάτων νομοθεσίας της Βόρειας Ιρλανδίας, ενώ άλλοι τομείς δεσμεύονται για την Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Βόρεια Ιρλανδία συνεργάζεται με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας σε πολλούς τομείς.
Η Βόρεια Ιρλανδία δημιουργήθηκε το 1921, όταν η Ιρλανδία διαιρέθηκε με τον Νόμο της Κυβέρνησης της Ιρλανδίας του 1920, δημιουργώντας μια αποκεντρωμένη κυβέρνηση για τις έξι βορειοανατολικές κομητείες της Ιρλανδίας που παρέμειναν στο ΗΒ. Η πλειοψηφία του πληθυσμού της Βόρειας Ιρλανδίας ήταν ενωτιστές, οι οποίοι ήθελαν να παραμείνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι ενωτιστές ήταν κατά κύριο λόγο προτεστάντες απόγονοι αποικιστών από τη Μεγάλη Βρετανία. Εν τω μεταξύ, η πλειοψηφία των κατοίκων στη Νότια Ιρλανδία (η οποία μετεξελίχθηκε στο Ιρλανδικό Ελεύθερο κράτος το 1922), και μια σημαντική μειοψηφία κατοίκων στη Βόρεια Ιρλανδία, ήταν Ιρλανδοί εθνικιστές και Καθολικοί που ήθελαν μια ενωμένη ανεξάρτητη Ιρλανδία. Σήμερα, οι πρώτοι θεωρούν τους εαυτούς τους γενικά ως Βρετανούς και οι δεύτεροι γενικά ως Ιρλανδούς, ενώ η Βορειοιρλανδική (ή Όλστερ) ταυτότητα υιοθετείται από μία μεγάλη μειονότητα αποτελούμενη και από Καθολικούς και από Προτεστάντες.
Η δημιουργία της Βόρειας Ιρλανδίας συνοδεύτηκε από βία μεταξύ αυτών που ήταν υπέρ και αυτών που ήταν κατά της διαίρεσης του νησιού. Κατά τη διάρκεια του 1920–22, η πρωτεύουσα Μπέλφαστ γνώρισε μεγάλη διακοινοτική βία, κυρίως μεταξύ προτεσταντών ενωτικών και καθολικών εθνικιστών πολιτών. Περισσότεροι από 500 κάτοικοι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 10.000 έγιναν πρόσφυγες, κυρίως Καθολικοί. Για τα επόμενα πενήντα χρόνια, η Βόρεια Ιρλανδία είχε μια αδιάκοπη σειρά από κυβερνήσεις του Ενωτικού Κόμματος. Υπήρξε άτυπος αμοιβαίος διαχωρισμός και από τις δύο κοινότητες και οι ενωτικές κυβερνήσεις κατηγορήθηκαν για διακρίσεις κατά της ιρλανδικής εθνικιστικής και καθολικής μειονότητας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, μια εκστρατεία για τον τερματισμό των διακρίσεων κατά των Καθολικών και των εθνικιστών γνώρισε την αντίδραση των ενωτιστών, οι οποίοι είδαν το κόμμα αυτό σαν ένα μέτωπο για τη δημοκρατία. Αυτή η αναταραχή πυροδότησε τις λεγόμενες Ταραχές, μια τριακονταετή σύγκρουση στην οποία συμμετείχαν ρεπουμπλικάνοι και ενωτικοί παραστρατιωτικοί, αλλά κρατικές δυνάμεις, συγκρούσεις οι οποίες στοίχισαν πάνω από 3.500 ζωές και τραυμάτισαν άλλους 50.000 κατοίκους. Η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής του 1998 ήταν ένα σημαντικό βήμα στην ειρηνευτική διαδικασία, περιλαμβάνοντας όρους όπως ο αφοπλισμός των παραστρατιωτικών και η εξομάλυνση της κατάστασης ασφαλείας στο νησί, αν και ο σεκταρισμός και ο διαχωρισμός παραμένουν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Κάποια σποραδικά περιστατικά βίας συνεχίζουν να σημειώνονται.
Η οικονομία της Βόρειας Ιρλανδίας ήταν η πιο εκβιομηχανισμένη στην Ιρλανδία την εποχή της διαίρεσης της Ιρλανδίας, αλλά παρήκμασε ως αποτέλεσμα της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής του 1972-98. Η οικονομία της έχει αναπτυχθεί σημαντικά από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η αρχική ανάπτυξη προήλθε από το «μέρισμα ειρήνης» και το αυξημένο εμπόριο με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, συνεχίζοντας με μια σημαντική αύξηση στον τουρισμό, τις επενδύσεις και την άφιξη επενδύσεων από επιχειρήσεις από όλο τον κόσμο. Η ανεργία στη Βόρεια Ιρλανδία κορυφώθηκε στο 17,2% το 1986, πέφτοντας στο 6,1% τον Οκτώβριο του 2014 και μειωμένη κατά 1.2 ποσοστιαίες μονάδες κατά τη διάρκεια του έτους, έχοντας ένα ποσοστό ακριβώς κάτω από αυτό του ΗΒ, που ήταν 6.2%.
Οι πολιτιστικοί δεσμοί μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας, της υπόλοιπης Ιρλανδίας και του υπόλοιπου Ηνωμένου Βασιλείου είναι περίπλοκοι, με τη Βόρεια Ιρλανδία να μοιράζεται τόσο τον πολιτισμό της Ιρλανδίας όσο και τον πολιτισμό του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε πολλά αθλήματα, το νησί της Ιρλανδίας έχει μόνο ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Βόρειας Ιρλανδίας να αποτελεί εξαίρεση σε αυτό. Η Βόρεια Ιρλανδία συμμετέχει ξεχωριστά στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας και άτομα από τη Βόρεια Ιρλανδία μπορούν να διαγωνιστούν είτε για τη Μεγάλη Βρετανία είτε για την Ιρλανδία στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο [[Πύργος Σκράμπο, Κομητεία Ντάουν]] Η σημερινή Βόρεια Ιρλανδία κατοικούνταν για καιρό από γηγενείς Γαέλους που ήταν ιρλανδόφωνοι και καθολικοί. Αποτελούνταν από πολλά γαελικά βασίλεια και εδάφη, και ήταν μέρος της επαρχίας του Όλστερ. Κατά την κατάκτηση της Ιρλανδίας από τους Άγγλους τον 16ο αιώνα, το Όλστερ ήταν η πιο ανθεκτική επαρχία στον αγγλικό έλεγχο. Στον Εννεαετή Πόλεμο (1594–1603), μια συμμαχία Ιρλανδών αρχόντων του Όλστερ πολέμησε εναντίον της αγγλικής κυβέρνησης στην Ιρλανδία. Μετά την ήττα των ιρλανδών στην Πολιορκία του Κίνσεϊλ, πολλοί από αυτούς τους άρχοντες κατέφυγαν στην ηπειρωτική Ευρώπη το 1607. Τα εδάφη τους κατασχέθηκαν από το Στέμμα και αποικίστηκαν με αγγλόφωνους προτεστάντες εποίκους από τη Βρετανία, στη λεγόμενη Φυτεία του Όλστερ. Αυτό οδήγησε στην ίδρυση πολλών από τις πόλεις του Όλστερ και δημιούργησε μια διαρκώς αναπτυσσόμενη προτεσταντική κοινότητα του Όλστερ με δεσμούς με τη Βρετανία. Η Ιρλανδική εξέγερση του 1641 ξεκίνησε στο Όλστερ. Οι αντάρτες ήθελαν τον τερματισμό των διακρίσεων κατά των Καθολικών, μεγαλύτερη αυτονομία για την Ιρλανδία και ανατροπή της Φυτείας. Εξελίχτηκε σε εθνοτική σύγκρουση μεταξύ Ιρλανδών Καθολικών και Βρετανών Προτεσταντών αποίκων, και έγινε μέρος των ευρύτερων Πολέμων των Τριών Βασιλείων (1639–53), που έληξαν με την κατάκτηση των Άγγλων Κοινοβουλευτικών. Περαιτέρω νίκες των Προτεσταντών στον Πόλεμο των Γουλιελμιτών-Ιακωβιτών (1688–91) ενίσχυσαν την Αγγλικανική Προτεσταντική κυριαρχία στο Βασίλειο της Ιρλανδίας. Οι νίκες των Γουιλιελμιτών στο Ντέρι (1689) και Μπόιν (1690) εξακολουθούν να γιορτάζονται από ορισμένους Προτεστάντες στη Βόρεια Ιρλανδία. Πολλοί περισσότεροι Σκωτσέζοι Προτεστάντες μετανάστευσαν στο Όλστερ κατά τη διάρκεια του λιμού της Σκωτίας της δεκαετίας του 1690.
Μετά τη νίκη των Γουιλιελμιτών, και σε αντίθεση με τη Συνθήκη του Λίμερικ (1691), η ψήφιση μιας σειράς Ποινικών Νόμων από την Αγγλικανική Προτεσταντική άρχουσα τάξη στην Ιρλανδία στόχευε στη μείωση της κοινωνικής θέσης των Καθολικών και, σε μικρότερο βαθμό, των Πρεσβυτεριανών. Περίπου 250.000 Πρεσβυτεριανοί του Όλστερ μετανάστευσαν στις βρετανικές αποικίες της Βόρειας Αμερικής μεταξύ των ετών 1717 και 1775. Υπολογίζεται ότι είναι πάνω από 27 εκατομμύρια Σκωτοϊρλανδοί Αμερικανοί ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με πολλούς Σκωτοϊρλανδούς Καναδούς στον Καναδά. Στο πλαίσιο των θεσμικών διακρίσεων, ο 18ος αιώνας ήταν εποχή ανάπτυξης μυστικών, μαχητικών εταιρειών στο Όλστερ, συμμετέχοντας στις θρησκευτικές εντάσεις. Οι ταραχές κλιμακώθηκε στο τέλος του αιώνα, ειδικά στο Άρμαγκ, όπου οι Προτεστάντες Πιπ ο'Ντέι Μπόις πολέμησαν τους Καθολικούς Υπερασπιστές. Αυτό οδήγησε στην ίδρυση του Προτεσταντικού Τάγματος της Οράγγης. Η ιρλανδική εξέγερση του 1798 ήταν έργο της Εταιρείας των Ηνωμένων Ιρλανδών, μια διακοινοτική ιρλανδική δημοκρατική ομάδα που ιδρύθηκε από Πρεσβυτεριανούς του Μπέλφαστ, με στόχο την ιρλανδική ανεξαρτησία. Μετά από αυτό, η κυβέρνηση του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας πίεσε για τη συγχώνευση των δύο βασιλείων, σε μια προσπάθεια να καταπνίξει τον σεχταρισμό, να αφαιρέσει τους νόμους που εισήγαγαν τις διακρίσεις μεταξύ των καθολικών και των διαμαρτυρόμενων, ή προτεσταντών, και να αποτρέψει τη διάδοση του γαλλικού τύπου ρεπουμπλικανισμού. Το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας ιδρύθηκε το 1801 και κυβερνούσε από το Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, οι νομικές μεταρρυθμίσεις γνωστές ως χειραφέτηση των καθολικών Ιρλανδών συνέχισαν να εξαλείφουν τις διακρίσεις σε βάρος των Καθολικών και προοδευτικά προγράμματα επέτρεψαν στους ενοικιαστές αγρότες να αγοράσουν γη από τους γαιοκτήμονες.
Χάρτης - Βόρεια Ιρλανδία (Northern Ireland)
Χάρτης
Χώρα - Ηνωμένο Βασίλειο
Σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου |
Στα δυτικά συνορεύει με την Ιρλανδία και βρέχεται περιμετρικά από τη Βόρεια Θάλασσα. Πρόκειται για νησιωτική χώρα, με μοναδικά χερσαία σύνορα 360 χλμ. περίπου με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας στη νήσο Ιρλανδία. Το συνολικό έδαφος της χώρας διαμοιράζεται ανάμεσα στις Βρετανικές Νήσους -τα δύο μεγάλα νησιά του Βρετανικού Αρχιπελάγους- και τα πολυάριθμα μικρά νησιά που βρίσκονται κοντά στις βρετανικές ακτές, όπως οι Ορκάδες, οι νήσοι Σέτλαντ και οι Εβρίδες, το Άνγκλεσι και η νήσος Γουάιτ. Η Νήσος του Μαν και τα Νησιά της Μάγχης είναι αυτοδιοικούμενα εδάφη που ονομάζονται Εξαρτήσεις του Στέμματος και έχουν μια ιδιαίτερη συνταγματική σχέση με το Ηνωμένο Βασίλειο καθώς ανήκουν στο Βρετανικό Στέμμα αλλά όχι στο Βρετανικό Κράτος.
Νομισματική μονάδα / Γλώσσα
ISO | Νομισματική μονάδα | Σύμβολο | Significant Figures |
---|---|---|---|
GBP | Στερλίνα (Pound sterling) | £ | 2 |
ISO | Γλώσσα |
---|---|
EN | Αγγλική γλώσσα (English language) |
GD | Γαελικές γλώσσες (Gaelic language) |
CY | Ουαλική γλώσσα (Welsh language) |